Oyalama beni yâr,
Vaktim dar.
Menzile varmak için;
Çok acelem Var!
Böyle bir başlığı niye attığımı ben de bilmiyorum. Laf ola beri gele…
Kaç zaman oldu dünya yaratılalı tam olarak bilemiyorum. Gerçi başkalarının da bileceğini sanmıyorum…Her şeyin ilkini söyleyeceğim veya ilk ben söyleyeceğim diye bir iddiam yok.
Bizden önce yaşamış olanlar elbette bu konuda bizden epey avantajlılar. Yani ‘bakmak’ ve ‘görmek’ arasında nasıl fark varsa bir şeyler söylemek de aynısı.. Söylemek var, söylemek var…
Ne savrulan bir yaprak misaliyim, ne de her istediğim yere kendi irademle uçabilirim. İkisinin ortası bir yol benimkisi… Zaten her zaman övülen ‘orta yol’ değil midir. Hiç bir zaman ifrat ve tefrite kaçmamak en doğru olandır. Hata yapma ihtimalin daha azdır..
“Her şeyi ben bilirim!”, “En güzel şeyi ben söylerim!” yanlışların en büyüğüdür.. Her zaman dilime pelesenk ettiğim bir şeydir: “Başkalarının imparatorlukları beni ilgilendirmez, benim sultanlığım yeter bana!”…
Lise kompozisyonlarında bile “Doğru bildiğin yolda yalnız yürüyeceksin!” i sayfalarca tefsir etmedik mi? Beni bir Albert Einstein görmeyiversinler, Aristo-Eflatun kadar akıllı demeyiversinler, Mehdi (as) kadar müceddit birisi; 3 yaşında hafız, 5 yaşında hendese ilimlerini ikmal etmiş övgüsüne mazhar kılmayıversinler… Ne çıkar?
Sen kendinin ne olduğunu bildikten sonra gerisi laf-u güzaf….
Benim de söyleyeceklerim var, benim de yazacaklarım var kendimce… Belki hiçbir zaman birer şaheser mesabesinde olmayacaklar… Olsun varsın: Hepsi bende birer parça olacaklar ya! Bu bile yeter bana…
İbrahim Kılıç
