ZAMANE ÇOCUKLARI NE OYNAR? - İbrahim Kılıç

Güzel insan Cahit  Zarifoğlu, “Bir değirmendir bu dünya” diyordu; haklıymış...

Zaman kimine göre o kadar acımasız öğütüyorki her şeyi; öğütülen bunun farkında bile olamıyor.. Aslında her şeyi öğütüp un ufak eden şey “zaman” değil belki de.. Belki de bu işin baş mimarı “insanoğlu”nun kandisi..

Her zaman yaptığı gibi kendi suçunu başkalarının üzerine, başka şeylere yıkıveriyor..

İnsan kadar anlaşılmaz bir varlık var mı şu evrende?. Maalesef yok.. Zaman zaman dengesiz, zaman zaman çok tatlı, zaman zaman ise çok çekilmez.. Gelin anlayın bakalım “o”nu nasıl anlayacaksanız..  Bir tilki kadar kurnaz, bir kedi kadar munis, bir panter kadar çevik, bir  sırtlan kadar vahşidir yeri geldi mi.. Bu kadar çok özelliği aynı bünyede nasıl taşıyor olabilir? Ben analamakta güçlük çekiyorum..

Ben de çelik-çomak oynadım.. Uzun eşek-güvercin taklalarla geçti çocukluğum.. en çok da çete oyunu oynarken aşağı mahallenin çocukları ile savaşmayı severdim.. Zaman zaman mahallemizin büyük abileri beni de aldıklarında oynadıkları maçlara benden bahtiyarı olmazdı..

Ve benim kadar kimse mutlu olamazdı babanannemin yaptığı gözlemeleri yerken; ellerimdeki çamurları gizleyerek.. Ve ben çocukluğumdaanne-babadan ayrı büyüdüm.. Tatmadım, tadamadım o sıcak , neşeli ortamı.. Bana hep yabancı kaldı bu ortamlar.. Ben hep ileride olmayıyı tasarladığım savaş uçağı pilotu hiç olamayacağımdan habersiz çalıştım, çabaladım, didindim durdum.. Bilseydim böylei olacağını hiç çabalar mıydım.. Hiç mücadele eder miydim hayatın onca zorluğuyla.. Ben de kendimi bırakırdım zamanın tüm kahediciliğine rağmen esen rüzgara; savrulurdum: bir o yana , bir bu yana...

Dedim ya: çelik çomak oynadım; uzun eşşek,  güvercin takla, saklambaç... Sahi zamane çocukları ne oynar?

                                                                         İbrahim  KILIÇ